Gister las ik een commentaar van Jan Kortie op een artikel in de Volkskrant.
De titel was: ‘muziek wil leven.’ Hier kun je het lezen.
Met zo’n titel heb je mijn aandacht, dat vind ik namelijk ook.
Ben te vaak geweest naar perfecte concerten die dodelijk saai waren, omdat de muziek niet leefde.
Het artikel ging over musici met podiumangst. Dat zijn er veel en het is toch treurig dat begaafde, gevoelige, kundige musici, jong en oud, bang zijn op een podium, medicijnen slikken en niet kunnen laten horen wat ze in huis hebben op een ontspannen manier. Hoe hebben we dit zo kunnen ontwikkelen, in onze prestatiegerichte cultuur?
Getalenteerde mensen die niet in staat zijn vanuit het hart, de ziel te musiceren. Bang om fouten te maken, bang dat mensen het niet mooi vinden, bang om zichzelf bloot te geven in de muziek voor een zaal onbekenden. Die op de planken anders gaan spelen dan ze gewend zijn en schrikken van hun eigen geluid: zo ken je je eigen toon niet.
Nee, dat klopt. Door angst wordt je toon en je expressie vlak. Moeten presteren en vrijuit musiceren is een slechte combinatie.
Laten we dan maar eerst iets rechtzetten: muziek maken gaat niet over iets presteren.
Jan Kortie zei het heel mooi:
‘ Muziek is nooit op de eerste plaats bedoeld geweest om een prestatie te leveren. Muziek is bedoeld om je aan over te geven, te spelen, te vieren, te troosten, te verbinden, te genieten.
En ja, daar kom je als musicus natuurlijk van alles in tegen: vreugde en verlangen, maar ook pijn en angst. Daarin valt veel te leren, en dat vraagt tijd en ervaring. Daar loop je soms in vast, dat is eigenlijk heel normaal.’
Misschien is het tijd om terug te gaan naar de werkelijke aard van muziek en datgene wat daar niet mee in overeenstemming is te elimineren.
Zodat je vrij bent als musicus te spelen met hart en ziel.
